Η Ξεχωριστή Επέτειος της 25ης Μαρτίου

Αγαπημένοι μας μαθητές,

Αγαπητοί Γονείς και Κηδεμόνες

Ελπίζω να είστε όλοι και όλες καλά στην υγεία σας, το ίδιο και οι οικογένειές σας. Θα ήθελα να σας θυμίσω πως σήμερα είναι διπλή γιορτή, εθνική και θρησκευτική.

Γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου δηλαδή την εμφάνιση του θεόσταλτου αρχάγγελου Γαβριήλ στη Μαρία και την αναγγελία ότι θα γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό.

Γιορτάζουμε και την 199^η επέτειο από την έναρξη της ελληνικής επανάστασης του 1821 για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.

Έπειτα από σκλαβιά τεσσάρων αιώνων, οι Έλληνες πήρανε τ’ άρματα ενάντια στην πανίσχυρη Οθωμανική αυτοκρατορία. Ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν ως τον θάνατο για την εθνική τους ανεξαρτησία.

Απέδειξαν για μιαν ακόμη φορά πως κανένας λαός δε μένει υπόδουλος, όταν πάρει την απόφαση να ζήσει ή να πεθάνει.

Από τα πρώτα χρόνια της δουλείας οι Έλληνες προσδοκούσαν πως θα ξημέρωνε η μέρα της λευτεριάς. Στην αρχή τις ελπίδες αυτές τις εναπόθεσαν στους ξένους. Οι προσδοκίες τους όμως διαψεύστηκαν.

Στα χρόνια της σκλαβιάς οι υπόδουλοι Έλληνες απέκτησαν σημαντική στρατιωτική πείρα. Οι κλέφτες και οι αρματολοί αποτέλεσαν-χωρίς να το γνωρίζουν-το πιο ισχυρό πολεμικό όπλο για τον πλέον δύσκολο απ’ όλους τους πολέμους, τον κλεφτοπόλεμο.

«Μαγιά της λευτεριάς» ονομάζει τους κλέφτες ο Μακρυγιάννης. Ο λαός τους καμάρωνε και τους υποστήριζε. Ήταν οι προστάτες του. Η ζωή τους όμως ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Ζούσαν απομονωμένοι στις σπηλιές και στα βουνά. Όταν δεν πολεμούσαν, γλεντούσαν περιμένοντας τη λευτεριά.

Τον δρόμο όμως για τον διαφωτισμό του υπόδουλου γένους τον άνοιξε ένας καλόγερος. Ήταν ο παπα-δάσκαλος, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Γύριζε τα χωριά ακούραστος και μιλούσε στους σκλαβωμένους για την επανάσταση, προτρέποντάς τους ν’ ανοίξουν σχολεία. Το τέλος του ήταν μαρτυρικό.

Ο επαναστατικός αγώνας επηρεάστηκε και από σπουδαίες πνευματικές προσωπικότητες.

Ξεχωριστή θέση έχει ασφαλώς ο Αδαμάντιος Κοραής. Πίστευε ότι το ελληνικό έθνος, για να σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς, έπρεπε να βγει από τα σκοτάδια της αμάθειας. «Είναι καλλιεργημένος-είναι ελεύθερος-είναι άνθρωπος» έλεγε.

Ο Ρήγας Φεραίος δεν είχε τη σοφία του Κοραή. Είχε όμως κάτι πιο σημαντικό: τον νου και την ψυχή που ξεσήκωνε τη θύελλα της ελευθερίας. Ο «Θούριος», η «Χάρτα» και τα υπόλοιπα γραπτά του ξεσήκωσαν και συγκίνησαν τους σκλαβωμένους Έλληνες. Ο «Θούριος» του Ρήγα δεν ήταν ένα απλό ποίημα, αλλά μια επαναστατική προκήρυξη γραμμένη σε στίχους, για να μπορούν εύκολα να την αποστηθίζουν.

Είναι γνωστό το μαρτυρικό τέλος του Ρήγα Φεραίου. Η θυσία του όμως δεν πήγε χαμένη. Οι τρεις φιλικοί, ο Ξάνθος, ο Σκουφάς και ο Τσακάλωφ, οδηγημένοι από τις ιδέες του, ίδρυσαν τη Φιλική Εταιρεία, η οποία οδήγησε το έθνος στον επικό αγώνα για τη λευτεριά του.

Κι ήρθε η ευλογημένη ώρα! Είναι ιστορικά διαπιστωμένο πως, από τις 21 Φεβρουαρίου ως τις 25 Μαρτίου, η επανάσταση ξεκίνησε ταυτόχρονα σε δεκαπέντε διαφορετικά μέρη, στη Μολδαβία και την Πελοπόννησο. Καθιερώθηκε όμως ιστορικά να γιορτάζεται στις 25 Μαρτίου για να συμπέσει με τη μεγάλη θρησκευτική μας γιορτή, τον Ευαγγελισμό  της Θεοτόκου.

Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, κυκλοφορεί την περίφημη προκήρυξη: «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, η ώρα ήλθεν, ω άνδρες Έλληνες!». Από κει και πέρα η ανθρωπότητα παρακολούθησε θαμπωμένη το θαύμα που κατάφερε αυτός ο βασανισμένος μικρός λαός.

Τόποι λευτεριάς: τα Δερβενάκια, το Χάνι της Γραβιάς, η Τριπολιτσά, το Κούγκι, το Αρκάδι, το Μεσολόγγι, το Ναυαρίνο. Τόποι δικοί μας, κερδισμένοι με αίμα και εκατόμβες νεκρών παλικαριών.

Ήρωες λαϊκοί της Ρωμιοσύνης: ο Παπαφλέσσας, ο Διάκος, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος, ο Κανάρης, ο Μιαούλης, ο Κολοκοτρώνης, ο οποίος ηγείται της επανάστασης στον Μοριά.

Ο Γρηγόριος Δικαίος, ο γνωστός μας Παπαφλέσσας, υπήρξε μια από τις χαρακτηριστικότερες μορφές του 21. Μπουρλοτιέρης των ψυχών, ήρωας και μάρτυρας. Πολύ νέος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Από τότε ρίχτηκε σαν σίφουνας στον αγώνα. Το τέλος του γενναίο στο Μανιάκι.

Δε θα πρέπει να παραλείψουμε τη συμβολή των γυναικών στον αγώνα. Ποια να πρωτοϋμνήσει κανείς; Τη Μπουμπουλίνα, τη Μαντώ Μαυρογένους, τις Μεσολογγίτισσες, τις Σουλιώτισσες ή τις χιλιάδες άλλες που δυστυχώς μένουν άγνωστες;

«Ο γιος μου είναι νεκρός, αλλά το Άργος έπεσε στα χέρια μας». Η φράση αυτή της Μπουμπουλίνας θυμίζει Σπαρτιάτισσα μάνα.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στον μεγάλο φιλέλληνα και ελληνολάτρη Λόρδο Μπάυρον. Μεγαλύτερη όμως παράλειψη θα ήταν, αν δεν αναφερόμασταν στην πολιορκία και την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου.

Το έπος της πολιορκίας, η έξοδος και το ολοκαύτωμα συγκλόνισαν σε μέγιστο βαθμό τη διεθνή κοινή γνώμη. Έτσι, θ’ αναγκαστούν ακόμα κι οι μεγάλες δυνάμεις ν’ απαρνηθούν την αδιάφορη και παθητική στάση τους και να δεχτούν ν’ αντιμετωπιστεί σε διεθνές επίπεδο το ελληνικό πρόβλημα. Τελικά, Λευτεριά και Ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα.

Σήμερα-ίσως περισσότερο από ποτέ- οι Έλληνες καλούμαστε ν’ αγαπήσουμε την Ελλάδα μας ακόμα πιο πολύ.

Χαράλαμπος Κωνσταντινίδης

Δάσκαλος του Ε2 τμήματος και Υποδιευθυντής του σχολείου